Pats boem, ontslagen.
Zomaar uit het niets.. Kwam je te dichtbij, had je ideeën die voorbij het management kwamen?
Te ver vooruit, zó initiatief rijk dat ze zich geïntimideerd voelden?
Jij zag nog potentie, heel veel mogelijkheden zelfs. Ontwikkelingen waar jij met je hoofd en creativiteit al was.. Maar de ander was nog ergens daar <-- een paar stappen terug. Jouw inzet en enthousiasme werkte aanstekelijk, maar voor mensen die het graag allemaal zélf willen bedenken of voor het management die de hand op de knip wil houden.. was het té snel, té veel, te groot..
Daar sta je dan, buitengezet. Zomaar.. met een lege portemonnee, een gevuld hart en een groot creatief talent. Bestaat er een plek, die ene plek? Waar jij gezien in vrijheid aan de slag kan gaan? Waar ze alle -financiële- ruimte hebben om je tot bloei te laten komen?
Je collega's zijn in shock, zij blijven achter met werk, heel veel werk. Werk waarvan zij, stiekem misschien zelfs, wel blij van waren dat jij dat zag zitten. Werk die jij op je nam omdat je het talent bezit, het doorzettingsvermogen er iets van te maken. Het zien van connecties binnen het bedrijf, het zien van andere collega's hun talent, het zien van elkaar. De achterstand werd ingehaald, de energie werd opgekrikt toen jij kwam binnen wandelen. Het is nu leeg, stil.. de hand op de knip houden beperkt het ademvermogen, het creatieve brein die zo graag ontwikkelen wilt.
Bestaat er een plek waar je langer kunt blijven? Waar je volledig mag ontplooien en mee denken? Een plek waarin hiërarchie even stil wordt omdat ze blij zijn met een werknemer met jouw mindset? Of is het gewoon jouw pad; aanwaaien, binnenvliegen, de energie weer een opzwaai geven en vertrekken..
Jouw pad- jouw kracht!
Ik gun je een plek, de ruimte, het zien van jouw talent.
Jouw brein en grootse enthousiasme, het creatieve talent wat zo nodig is. Ik gun het je..
Voor nu kijk ik mee, hoe je binnen vliegt op werkplekken, alles omtovert tot nieuwe concepten en ideeën en erna weer weg vliegt..
Als je dan goed kijkt, even zó achterom.. zie je sporen, die kleine sterretjes licht. Dat bén jij. Dat laat je achter. Soms willen we zo graag gezien worden waar we nú staan.. maar soms zien we onszelf pas als we even omkijken..
Veel liefde voor jouw reis. Het komt goed, het ís goed!